Uprawa roli na terenach falistych

Na terenach o rzeźbie górzystej, pagórkowatej i falistej, stanowiących ogółem około 25% gruntów rolnych w kraju, produkcja roślinna jest znacznie trudniejsza niż na terenach płaskich. Sprawia to stałe narażenie stoków na procesy zmywne, przemieszczające ku ich podstawie rozluźniony uprawą materiał glebowy. Nasilenie tej dewastacji zależy od rodzaju gleby, natężenia opadów, nachylenia i długości stoków, stopnia uwilgotnienia gleby, właściwości uprawianych roślin i ich faz rozwojowych a także od sposobu uprawy roli. Wynika z tego, że skuteczne przeciwdziałanie erozji wodnej wymaga różnorodnych i kompleksowych zabiegów, czyli odrębnego systemu zagospodarowania i użytkowania, w którym uprawa stanowi tylko jeden z elementów. System taki dla warunków Pojezierza Pomorskiego i Mazurskiego opracował Niewiadomski i współpracownicy, przy czym dużo uwagi poświęcił racjonalnej uprawie roli na stokach. Według tego autora jej zadania są następujące: powstrzymać lub osłabić spływ i zmyw powierzchniowy, wzmóc retencję glebową, poprawić odporność wierzchniej warstwy gleby na rozmywanie, zniwelować różnicowanie się plonów w rzeźbie terenu. Spełnienie tych zadań wymaga stosowania specjalnych zabiegów uprawowych, przy czym powinny być one wykonywane na wszystkich stokach o spadku większym od 6 aż do 20%. Dotyczy to przede wszystkim orki przedzimowej, gdyż pola przeznaczone pod siewy roślin jarych są najbardziej narażone na zmyw w okresie roztopów przedwiośnia i deszczów wiosennych.