Uprawa gleb lekkich

Gleby zaliczane do tej grupy stawiają niewielki opór narzędziom uprawowym. Najczęściej utożsamia się je z glebami piaskowymi: piaski luźne, piaski słabo gliniasty piaski gliniaste lekkie, piaski gliniaste mocne. Zawierają one niedużo części spławialnych i dlatego cecha ta przyjmowana jest jako kryterium ?lekkości” czy ?ciężkości”. Słuszniejszy jest inny miernik ciężkości gleby, a mianowicie siła, jaka działa na 1 cm8 powierzchni elementu roboczego podczas uprawy, czyli ?opór jednostkowy gleby”. Według Kowalińskiego gleby lekkie to te, których opór jednostkowy jest mniejszy od 44,1 kN/m2. Przyjmując to kryterium, do gleb lekkich, oprócz piaskowych, zaliczył on także: gliny lekkie silnie spiaszczone, pyły zwykłe, torfy zamulone i niezamulone. Właściwa uprawa gleb lekkich, wobec ich terytorialnej dominacji, urasta w krajowym rolnictwie do problemu. Utwory te cechuje zwykle nikła i nietrwała struktura. Przyczyną tego jest małe zróżnicowanie składu mechanicznego oraz niewielka ilość części spławialnych, zwłaszcza koloidalnych. W glebach tych intensywnie przebiegają procesy mineralizacji, dlatego też mają one małą zawartość próchnicy. Niewielka ilość przestworów kapilarnych utrudnia zatrzymanie wody opadowej w wierzchniej warstwie; przesiąka ona przestworami aeracyjnymi w głąb profilu glebowego. Utrata wody przez parowanie zachodzi w nich także szybko. Nawet po dużych opadach już po upływie 2?3 dni, rola znów wykazuje jej niedobór.