Tradycja do kultywowania ziaren
Piaget w swej teorii zakłada, że świat społeczny, w którym żyją dzieci, odgrywa znaczącą rolę w procesach ich rozwoju. Na przykład w 1927 roku twierdził, że rozwój dziecka jest w takim samym stopniu adaptacją do środowiska społecznego, jak i do środowiska fizycznego. „Życie społeczne jest niezbędnym warunkiem rozwoju logiki. Jesteśmy przekonani, że życie społeczne przekształca prawdziwą naturę jednostki”. Pod koniec swojego życia Piaget stwierdzał, że „najbardziej znaczącym aspektem sposobu, w jaki ludzka wiedza jest zbudowana jest to, że ma ona zarówno kolektywną, jak i indywidualną naturę”. Jednakże mimo tych twierdzeń problem wpływów społecznych na rozwój nie stanowi centralnego punktu teorii Piageta. Koncentruje się ona raczej na interakcji dziecka i środowiska fizycznego. Jego epistemologia genetyczna skupia się w głównej mierze na sposobach, za pomocą których dzieci osiągają zrozumienie fizycznych i logicznych właściwości świata wtedy, gdy oddziałują nań indywidualnie. Jego teoria jedynie okazjonalnie uwzględniała czynniki społeczne, a on sam nie ukierunkowywał pracy swojego laboratorium tak, aby badać wpływy społeczne. Co więcej, Piaget, podsumowując zarówno sposób swojego myślenia, jak i dotychczasowy dorobek swojego życia, położył nacisk na rolę, jaką odgrywa równoważenie; dojrzewaniu, doświadczaniu i interakcji społecznej przypisywał mniejsze znaczenie. Wskazał na niewielką kształtującą rolę interakcji społecznej, stwierdzając, że wpływ środowiska społecznego ogranicza się jedynie do przyspieszania lub opóźniania momentu w rozwoju, w którym dzieci przechodzą przez stadia rozwojowe. Niemniej jednak powyższe rozważania Piageta zainspirowały sporą liczbę badaczy pracujących zgodnie z jego tradycją do „kultywowania ziaren” Piagetowskiego interakcjonizmu społecznego.
