Rozwiązywanie problemów we współpracy
Każde z dzieci uczy się używania mowy w celu kierowania działaniami swojego partnera i — w konsekwencji — uczy się działania pod kierownictwem mowy swojego partnera. Wystawienie na tę formę społecznej regulacji pozwala dzieciom na wspólne rozwiązanie trudnych problemów, na długo zanim będą potrafiły rozwiązać je osobno. Co ważniejsze, doświadczenie ze społecznymi formami regulacji może dostarczyć dzieciom tych właśnie narzędzi, których potrzebują do samodzielnego rozwiązywania problemów. Doświadczenie to daje im możliwość obserwowania i wpływania na proces rozwiązywania problemów oraz wybierania tych procedur, które są najbardziej efektywne. Kiedy potrafią już odnieść tę społeczną zdolność rozumienia do samych siebie, mogą samodzielnie rozwiązać te zadania, które wcześniej potrafiły rozwiązać jedynie z pomocą. Zatem wydaje się, że rozwiązywanie problemów we współpracy oferuje dzieciom niektóre z tych samych doświadczeń, jakich dostarcza im uczenie przez rówieśników (tutoring): potrzebę udzielania rówieśnikom werbalnych wskazówek, zachętę do własnych refleksji wzmacnianą przez obecność „publiczności” oraz potrzebę odpowiadania na pytania i wyzwania stawiane przez rówieśnika. Wzajemny model pomocy rówieśników, który był charakterystyczny dla dzieci z klasy Egan, jest nawet wyraźniej widoczny w sytuacjach wspólnego rozwiązywania problemów podobnych do tych, jakie obserwowała Forman.
